IRABAZLEAK

ZORIONAK SAIOAren,  MANUSen, MARIENen  ETA RAKELen  GELAKO IKASLEAK.

ARRATSALDEZ MERIENDA GOXO GOXOA IZANGO DUZUE!!!!

KILI-KOLO

 EUSKAL HERRIKO PERTSONAIA HAU EZ DA BIZKAITARRA.

PERTSONAIA HAUEK BESTE BATZUEKIN BATERA DANTZA EGITEN DUTE.

SOINEKO LUZEA ETA KAPELA ERAMATEN DITUZTE.

BI DANTZARIK ERAMATEN DITUZTE LEPOAREN GAINEAN.

EMAKUME LIRAIN HAUEKIN BATERA, BOLANTEK, ZALDIKOEK ETA BASANDEREEK  KALEJIRA EGITEN DUTE.

 

ERRALDOITXOAK

Orain jakina, iadanik sei urte dela... Ez dut oraindik inoiz historio hau kontatu. Berriro ikusi ninduten lagunak txit alai zeuden, neu bizirik ikusteaz. Ni ilun nengoen bainan beti esaten nien: "Nekatuta nago eta..."

Apur bat kontsolaturik nago orain. Ez hainbeste... esan nahi dut. Bainan ba dakit bere planetara itzuli dela, zeren eta biharamun egunsentian bere gorpua ez bait nuen aurkitu. Ez zen hain gorpu astuna... Eta gauez izarren entzutea atsegina zait. Bostehun milioi kaskabil bezalaxe da...

Bainan non eta, zer edo zer apartekoa gertatzen den. Printze txikiarentzat marraztu dudan musukoari larruzko hedea egitea ahaztu zitzaidan. Arkumea orduan lotu ezinik gelditu zatekeen. Orduan ene baitan diot: "Zer gertatu ote den bere planetan? Behar bada arkumeak jan egin du lorea..."

Nire buruari diotsat batzutan: "Seguraski ez! Gauero kristalezko aterbean gordetzen du bere lorea, eta gainera ongi zaintzen du bere arkumea..."

Hori dela eta pozik nago. Eta izar orok irri egiten dute eztiki.

Beste batzutan diotsat nere buruari: "Noizean behin ahaztu egin liteke, eta nahikoa da gau batez bere kristalezko aterbea ez jartzea, edota gauez arkumea ixilka irten liteke...". Kaskabilak orduan malkoak bihurtzen dira...!

Begira ezaiozue zeruari. Galde ezaiozue zeuen buruari: Arkumeak jan al du lorea, bai ala ez? Eta ikusiko duzue nola dena aldatzen den...

Honek duen garrantzi haundia ez dute pertsona nagusiek sekula ulertuko! 

  

Putzuaren ondoan, harrizko murru baten hondamena zegoen. Biharamunean iluntzean lanetik itzuli nintzenean, nere printze txikia han gainean eserita, hankak zintzilika, urrundik somatu nuen. 

- Bai, bai, gaur da eguna, bainan lekua ez da hemen...

Mururantzako bidea segitu nuen. Ez nuen oraindik inor entzuten, ez eta inor ikusten ere. 

Murrutik hogoi metrotara nengoen eta ez nuen oraindik ezer ikusten.

Ixilgune bat eta, esan zuen berriz:

- Pozoin ona ba duzu? Ez didazula luzaz sufriaraziko segur al zaude?

Gelditu nintzen bihotz larri, bainan ez nuen oraindik deus ulertzen.

- Zoaz orain! esan zuen, jetsi nahi dut. 

Orduan neuk murru azpirantz behititu nituen begiak eta jauzi bat egin nuen! Han zegoen, printze txikiarenganantz tente, hogeita hamar segundutan hiltzen zaituen horietariko suge hori bat. Ene pistola ateratzeko sakela miatuz, lasterka hasi nintzen; bainan zarata egin nuenenz, sugea ondarrean ixuritu eta hondatu zen, emeki ahitzen den ur txirrio bezala, presarik gabe, metalezko zarata arin batez, eta harrien  artean abilki izkutatu zen.

Printzea neure besoetan hartzeko ozta-ozta iritsi nintzen mururaino

Elurra bezain zuria zegoen, gaixo gizontxoa.

- Zer arraio da historio hori! Orain sugeekin hitz egiten duzu!

Bere betiko urrezko tapaukia deslotu nion. Lokiak bustitu eta edan arazi nion.

 Eta esan zidan:

- Zure tresnari faltatzen zitzaiona aurkitu duzu eta pozik nago. Etxera joan ahalko zara.

- Nola dakizu zuk?

Nere lanaren bukatzea lortu nuela esatera nindoakion, hain zuzen!

Ez zion ene galderari erantzun. Bainan erantsi zuen:

- Ni ere gaur etxera noa...

Gero goibel.

- Askoz urrunago... askoz zailago da...

Luzaz itxaron nuen. Apurka apurka berotzen zela nabaritu nuen:

- Gizontxo, beldurtu izan zara?

Jakina beldurtu izan zela! Bainan eztiki irri egin zuen:

- Gau honetan askoz beldurrago izango naiz...

- Gauez izarrei begiratuko diezu. Nerea txikiegia da non dagoen erakus diezazudan. Hobe horrela. Izarretatik edozein bat izango da zuretzat neure izarra. Orduan izar guziei begiratzea atsegingo duzu... Denak zure adixkideak izango dira. Gainera opari bat egingo dizut.

Berriro irri egin zuen.

- Ah! Gizontxo hori! Nola gustatzen zaidan irri hori entzutea!

Berriz irri egin zuen. Ondoren seriosa bihurtu zen:

- Gau honetan... Ba dakizu... Ez etor...

- Nik ez zaitut utziko.

- Min naizela irudituko zaizu, hil zorian naizela. Hola da. Ez duzu hori ikusi behar, ez du balio...

Gau hartan, ez nuen bidean abiatzen ikusi. Zaratarik gabe ihes egin zuen. Harenganaino heldu nintzenean, oso erabakirik aurkitu nuen, urrats azkarrez zebilen.

Bakarrik esan zidan:

- Ah! hemen zaude zu...

Eta eskutik heldu zidan. Bainan berriz kezkatu zen:

- Oker zaude. Bihotz min izango zara. Hil antza hartuko dut eta ez da egia izango.

Ni ixilik nengoen.

- Ulertu behar duzu, urrunegi dago. Ezin dezaket gorputz hau eraman. Astunegia da.

- Esan zuen ere:

  

- Ba dakizu... ene lorearen... ni neu naiz haren arduraduna! Hain ahula den! Eta hain gixakoa da. Mundu guziaren kontra bere burua defendatzeko lau arantza kazkar besterik ez du...

Zutik ezin egon nintekeen eta eseri egin nintzen. Esan zuen:

-Horixe... Besterik ez, dena da.

Pixka batez zalantzan egon eta zutitu zen. Urrats bat egin zuen.

  

Ni ezin mugituz nengoen.

Bere orkatilaren ondoan tximist hori bat besterik ez. Geldirik geratu zen une batez. Ez zuen oihukatu. Arbola erortzen den bezala, eztiki erori zen. Ondarrarengatik ez zuen zaratarik ere egin.

PUTZUA

Aurkitutako putzuak ez zeukan Saharako putzu antzarik. Saharako putzuak ondarrean eginiko zulo sinpleak dira. Honetxek herri txiki bateko putzuen antza zeukan; bainan ez zegoen inongo herririk, ametsetan nintzela uste nuen. 

- Bitxi da, esan nion printze txikiari, dena dago prest: txirrika, treska eta soka...

Irri egin zuen, soka hunkitu eta txirrikari eragin zion. 

- Entzuten ahal duzu, esan zuen printze txikiak, geuk putzu hau iratzartzen dugu eta kantatzen du...

  

Putzuloraino jaso nuen ontzia emeki. Zutik ezarri nuen, finko. Belarrietan txirrikaren kantuak irauten zidan, eta oraindik dardaraka zegoen uretan eguzkiaren dardara ikusten nuen. 

- Ur honen egarri naiz, emaidazu edaten, esan zuen printze txikiak. 

Eta orduan zer bilatzen zuen ulertu nuen!

Ontzia bere ezpanetaraino altxatu nuen. Begiak itxirik edan zuen. 

- Zure planetako gizonek lorategi berean bost mila arrosa hazten dituzte... eta bilatzen dutena ez dute atzematen, esan zuen printze txikiak. 

- Ez, ez dute atxematen, erantzun nion. 

- Eta bilatzen dutena ordea, larrosa bakar batetan edo ur apur batetan aurki liteke...

- Jakina erantzun nion. 

Eta printze txikiak erantsi zuen:

- Bainan begiak itsuak dira, bihotzez bilatu behar da.

Edan nuen, eta gero arnas hartu nuen. Ondarrak, egun sentian eztiaren kolorea du. Ezti kolore honetaz ere pozik nengoen. Zergatik penaturik egon behar nezakeen...

 Zera esan zidan:

- Ba dakizu... Mundura erori nintzenetik urte urrena bihar izango da...

Gero, ixilgune baten ondoren, esan zuen berriz:

- Hemendik oso hurbil erori nintzen...

Eta gorritu egin zen.

- Orduan ez da txiripaz edozein bizi tokitatik mila milatara bakar bakarrik bazenbiltzan, orain dela zortzi egun, ezagutu zintudan goiz hartan? Zure erorketaren lekurantza itzuli bidean? 

Printze txikia gero eta gorriago.

- Ah! beldur naiz, esan nion.

Bainan erantzun zidan:

- Zuk orain lan egin behar duzu. Zeure tresnarantz itzuli behar duzu. Hemen itxarotuko zaitut. Etor zaitez bihar. 

Bainan ez nintzen segur. Azeriaz oroitu nintzen. Norbaitek hez gaitzala onartuz geroz, negar egiteko arriskutan egoten gara. 

BASAMORTUA

Basamortuan, ene aberiaren zortzigarren egunean geunden gu, eta merkatarien historioa entzun nuen nere ur horniduraren azken ttanttoa edanez.

- Ah! esan nion printze txikiari, oso politak dira zure historioak bainan nik ez dut oraindik nere hegazkina konpondu, ez dut edatekorik, eta biziki pozik nintzateke neu ere, iturri batetarantz emeki emeki banindoa!  

Ez zuen nere arrazonamendua ulertu eta erantzun zidan:

- Nahiz hiltzera goazen, adixkide bat eukitzea ongi dago, lagun bat euki izateaz oso pozik nago.

"Ez du arriskua neurtzen, esan nion neure buruari. Ez da inoiz ez egarri ez eta gose ere. Eguzki apur bat nahiko zaio..."

Bainan begiratu zidan eta ene pentsaketari erantzun zion:

- Egarri naiz ni ere... bila dezagun putzu bat...

Etsipen une bat ukan nuen: basamortuaren handitasunean putzu bat, hola, menturaz bilatzea zentzugabea da. Hala ere ibiltzen hasi ginen. 

Ilundu egin zen eta ixilik ordu batzuz ibili ondoren izarrak argitzen hasi ziren. 

Nekatua zegoen. Eseri egin zen. Ni haren ondoan eseri nintzen. Eta ixilgune bat pasa ondoren berriz esan zuen:

- Izarrak ederrak dira, ikusten ez den lore batengatik...

- Basamortua ederra da, gaineratu zuen.

- Bai, esan nion printze txikiari, nahiz etxe, nahiz izar edo basamortu, gauzen edertasuna egiten duena ikustezina da!

Printze txikia lokartu zenez, ene besoetan hartu eta bidea segitu nuen. Hunkitua nintzen. Altxor ahul bat neramala iruditzen zitzaidan. 

"Lo dagoen printze txiki honengan gehien hunkitzen nauena da, lore bati dion zintzotasuna; lo dagoela ere larrosaren irudiak, lanpara bateko garrak bezala dirdiratzen du harengan.

 Eta horrela ibiliz, egunsentian aurkitu nuen putzua.